YAŞAMAK

Dayanma sınırımı henüz aşmadığımı biliyorum. Çünkü dayanamayacağı yük yüklenmezdi insana. Peki, ben sınırımı mı görmek istiyorum? Bugün yine, henüz sınırımı aşmama neden olmayacak büyüklükteki o yükler sırtıma oturdu; yine de belimi büktü. Oysa tüm bunlar yalnızca ufak bir andan doğdu; banka hesabıma girmek zorunda olduğum o ufak andan.

Her seferinde korka korka giriyorum banka hesabıma. Banka hesabıma girip kalan paramı görmektense, bir çırpıda birçoğunu harcamak daha kolay geliyor. O eridikçe ben de eriyorum günden güne. Sonra bir farkındalık geliyor, hiç hesapta yokken. "Sen kimsin?" farkındalığı. Biraz daha bükülüyor belim. İnsanların bana, benden fazla yük olduğunu düşündüğüm son zamanlarda lafımı yiyiveriyorum. Kendime olan yüküm, herkesin bana olan yükünden fazla. Üstelik tüm bunlar, kendime yük olmamaya çalışmaktan kaynaklandı. Sahiden, ben kimim?

Benim kim olduğumu eminim yalnızca ben biliyorum. Belki de böyle kalacak her şey, hiç değişmeyecek. Bu yazıyı, bu rahatlığa güvenerek buraya yüklüyorum. Kimsenin okumayacağını biliyorum. Zira öyle olmasa, büyük hevesle yazmış olduğum, pek de zekice olduğunu düşündüğüm hamlelerle boostladığım "Sarmal Eğrisi"ni okurdunuz, değil mi? Demek ki ben zeki değilmişim. Ama esas sorunun zeka olduğunu düşünmüyorum hâlâ. Hâlâ kendimi zeki görüyorum pek tabii. Esas sorunun, benim bir hayalet olmamdan kaynaklandığını düşünüyorum.

Sanki canlı, kanlı bu dünyada yokmuşum gibi. Sanki her geçen gün biraz daha görünmez oluyor, eriyor ve yok oluyormuşum gibi. Sahi, bu her geçen gün eriyip yok olma durumum, banka hesabımın da her geçen gün eriyip yok olmasıyla merbut mudur? Yoksa vehimden ibaret midir bu düşüncelerim? Öyleyse neden insanların gözünde her geçen gün daha da görünmez oluyorum? Yoksa insanlar mı her geçen gün biraz daha umursamaz ve kötü oluyor?

Görünmez olduğuma güvenerek yazıyorum bu satırları. Huyum değildir ağlamak, kendimi küçültmek. Sımsıkı bir hayale tutundum. Fakat hayalim beni tutmadı. Şimdi düşüyorum şiddetle. Yine de kimse bilmesin düştüğümü. Hâlâ her şey yolunda ve hâlâ ayaktayım dimdik. İçimde bükülmüş bir ruh varmış, zaten kimin umrunda? Sevmem de insanlar bana yardım etsin. Herhalde en aşağılık durumlardan biridir bu. Sadece sınırı aşmadığımı bilerek tevekkülle ve ceht ile yaşamaya devam edeceğim. Sahi, yaşamak demişken, dışarıda da böyle bir hayat var, değil mi? Kaçırmıyorum yani yaşama işini? Yoksa hakkım var, gerçekten görünmezim de tek başıma mı yaşıyorum şu koca dünyada? Bir tek ben miyim tüm bu ıstırapların mâliki?